Bas

Het is nu al weer ruim een week geleden dat Bas met grote koffers vol om 6 uur 's ochtends werd opgehaald door een vreemde auto. Samen met Paulien hebben ik hem uitgezwaaid maar snapte niet zo goed wat nou de big deal was, hij gaat immers toch elke ochtend naar zijn werk? Maargoed, het was nog vroeg en zelfs nog donker, dus ik heb er niet te veel over nagedacht en was blij dat ik weer terug naar bed kon met Paulien.

De rest van de dag verliep zoals gebruikelijk en ik had dan ook nog weinig in de gaten. Wel viel het me in de avond op dat bij het naar bed gaan Bas er nog steeds niet was. Maar eigenlijk vond ik het wel lekker rustig zo, geen gevecht meer om het beste plekje in bed en geen gewoel van 2 slapende mensen. Maar nu, een week later, is Bas er nog steeds niet! Wat in het begin lekker rustig leek begint nu toch wel erg saai te worden. Uit gesprekken van Paulien met anderen heb ik nu af kunnen leiden dat Bas voor zijn werk in Italie zit en dat hij pas op 30 april weer terugkomt. Dat is gewoon nog 15 nachtjes slapen! Dat is dus nog best lang en dat terwijl ik hem zo mis! Ik hoop dan ook dat de tijd snel voorbij gaat want ik kan niet wachten om weer lekker tegen hem aan te kruipen op de bank en in bed!

Pukkie

Een van mijn eerste herinneringen is die aan de grote rode 'niet-hond', later 'Kat' genoemd. Deze kat heette Pukkie en hij woonde bij de ouders van Paulien. Nou hebben we het nooit goed kunnen vinden, maar toch vind ik heel erg verdrietig om te moeten zeggen dat Pukkie vorige week vrijdag is overleden. Hij was al langere tijd ziek en de artsen konden maar niet vinden wat er aan de hand was. Een hele week lang heeft hij zelfs in het ziekenhuis gelegen voor allerlei onderzoeken, maar alsnog kwam daar niets uit. Even leek het een paar weken beter met hem te gaan, maar plotseling ging hij alsnog zo erg achteruit dat zijn baasjes niets anders konden dan hem in te laten slapen. Ik ben blij voor hem dat hij nu geen pijn meer heeft en zal hem altijd blijven herinneren als de allereerste kat waar ik ooit kennis mee heb gemaakt.


Rust zacht lieve Pukkie.

Een mens.... deel 2

Sinds 8 januari heb ik er een nieuw mens bij. Ik was al een tijdje op zoek naar een nieuwe en dan het liefst een mannetje. Mijn nieuwe mens heet Bas en het gaat erg goed tussen hem en Paulien, maar ik moet zeggen dat het toch ook wel heel veel werk is! Zo had ik er bijv. niet bij stil gestaan dat hij opeens mijn plek in zou nemen bij Paulien. Waar ik eerst altijd bij haar op de bank zat tijdens het tv kijken, zit hij daar opeens! En wanneer ik bij Paulien in bed wil liggen, ligt hij er tussen! En dan probeert hij ook nog eens een keer de baas over me te spelen... Ik grom dan ook af en toe wel naar hem, maar dan wordt Paulien weer erg boos. Pfff, dat was natuurlijk weer niet de bedoeling!

Maar ok, ik mag niet te veel klagen, verder is het wel echt een leuk mens hoor. Hij geeft me veel aandacht en hij kan erg gek doen. Ook woont hij hier in Loosduinen zodat ik vaak bij hem mag spelen als Paulien bijv. naar de Wulp moet om te werken (daar mogen tegenwoordig geen honden meer komen, belachelijk natuurlijk!). Wanneer ik bij hem thuis ben mag ik lekker in de tuin rondrennen en ik heb zelfs een keer biefstuk gekregen! Ook heb ik daar mijn eigen plek gekregen, op de stoel bij het raam. Nou ben ik geen fan van luisteren, maar toch blijf ik daar ondertussen wel braaf zitten als hij zegt dat ik moet blijven.

Al met al ben ik dus wel tevreden met mijn nieuwe mens, maar ik heb wel gemerkt dat ik nog lang niet klaar ben. Het blijft toch echt een kwestie van opvoeden en als hond met 2 mensen ben je daar eigenlijk nooit klaar mee!

Kerst!

Kerst is voorbij, maar wat was het leuk! Op kerstavond heb ik samen met Paulien de sneeuw en gladheid getrotseerd onderweg naar Tante Linda. Met veel lekkere hapjes, een film en spelletjes hebben we kerstavond gevierd. Tante Linda en Paulien hadden afgesproken geen cadeautjes te geven, maar opeens waren daar toch pakjes! Ik heb 3 hele mooie gekleurde ballen gekregen die in een net zo interessant plastic doosje verpakt waren, met ook nog eens van dat geweldige cadeaupapier er omheen! Gelukkig oefen ik thuis al heel erg vaak met het verscheuren van papier, dus dat kwam nu goed van pas! Professioneel heb ik dus mijn cadeautje van het papier ontdaan en Paulien daarna geholpen met haar cadeaus. Ze kreeg o.a. een vegetarisch kookboek, iets wat ik toch wel een beetje teleurstellend vond. Tante Linda weet toch dat ik graag vlees eet? Ze had er op z'n minst een klein boekje bij kunnen doen over het bereiden van een lekkere biefstuk o.i.d.! Maar ok ik zal niet zeuren want de pret was namelijk na die avond nog niet voorbij!

Op eerste kerstdag werd ik namelijk nietsvermoedend wakker en liep ik zoals gewoonlijk mijn rondje buiten met Paulien. Ik had niet verwacht dat we veel spannends zouden gaan doen die dag, tot er opeens een auto voor de deur verscheen! Nou ben ik sowieso al gek op auto's, maar helemaal als er mensen in zitten die ik ken! Met een sprint ben ik op de auto afgerend en had me al op de achterbank genesteld voordat Paulien überhaupt haar jas aan had. Ze deed er natuurlijk weer veel te lang over maar dat kon me op dat moment niets meer schelen, want ik wist: we gaan iets leuks doen! En ja hoor, na een kort ritje stopte we bij het huis van de oma van Paulien. Eenmaal binnen wist ik niet wat ik zag! Stapels cadeautjes onder de boom en..... rook ik daar nou echt een vleessalade?? Deze dag kon niet meer stuk! Enthousiast begon ik al de cadeautjes open te trekken maar blijkbaar was dat niet de bedoeling. Ik heb me dus maar op de mensen en al het lekkers gestort waarvan ik telkens ook stukjes mee mocht eten. Na een lange dag en heel veel stukjes van die overheerlijke vleessalade (note to Paulien: zo een wil ik er voor mijn verjaardag!!!) gingen we dan eíndelijk cadeautjes uitpakken! Het slechte nieuws was dat niet alle cadeautjes voor mij waren, maar het goede nieuws was dat ik alsnog heel veel mooie dingen heb gekregen! Ik ben nu trotse bezitster van een nieuwe kong, een stapel koeienoren, een flos, een piepbal, een piepbeest, een kleedje en een heus schapenvel! Deze laatste is toch wel favoriet moet ik zeggen, en samen met al mijn nieuwe speeltjes ga ik nu heerlijk slapen op mijn schapie. Welterusten allemaal!

Help mee!

Kerst staat weer voor de deur. Een tijd van gezelligheid, samen zijn en lekker bij de warme kachel zitten. Iets wat ik dolgraag doe.
Er zijn echter hondjes die het niet zo goed hebben als ik. Een hondenasiel in Spanje zit bomvol met hondjes die het niet getroffen hebben. Ze van straat gehaald, uit dodingscellen gered, in het asiel gedumpt of zwaar verwaarloosd gevonden. Veel van deze hondjes hebben een zware tijd achter de rug en zouden ook dolgraag voor een warme kachel zitten in een gezellig huis waar ze geliefd en gewenst zijn. Ook al zou Paulien ze het liefst allemaal in huis nemen, wij weten ook dat dat helaas niet gaat. Voorlopig blijf ik dus het enige hondje hier in huis, maar Paulien en ik zetten ons wel samen in voor deze honden. We hebben al eerder een grote inzamelingsactie gehouden en nu in deze koude decembermaand zijn we druk bezig met het inzamelen van warme dekens en honden truitjes/jasjes/vestjes. Alles om de hondjes in Spanje warm de winter door te kunnen helpen. Want ook al roept Spanje een beeld op van zon, warmte en mooie stranden, helaas is de plaats waar het asiel gevestigd zit toch behoorlijk koud in de winter. Zo koud dat vorig jaar honden zijn bezweken van de kou. Gelukkig zijn ondertussen wel nieuwe kennels gebouwd en zijn er genoeg hondenhokken om elke hond een beschut plekje te bieden, maar nog steeds hebben ze alle hulp nodig die ze kunnen krijgen!

Daarom wil ik jullie ook oproepen in ieder geval een kijkje te nemen op de site: www.animalinneed.com
Bekijk de site goed en bekijk vooral alle manieren waarop jullie kunnen helpen! Mocht je nou spullen hebben die naar Spanje mogen dan kan je deze inleveren bij Paulien. Laat dan een berichtje hier achter op de site zodat ik het door kan geven aan haar. Alvast heel erg bedankt!

It's me!

Weinig te schrijven op dit moment, dus dan maar alleen een foto om te laten zien hoe knap ik ben!

Een mens...

Er zijn honden en die hebben meerdere mensen. Mijn nieuwe buurhond bijvoorbeeld, die heeft 2 volwassen mensen en 1 mensenkind. Ik zelf ben voor 1 mens gegaan, vooral omdat het voor mij nieuw was en het me het beste leek om zo te beginnen. Mijn mens is een vrouwtje, Paulien genaamd en ik heb haar uitgekozen toen ik 8 weken oud was. Samen met mijn broertjes en zusjes had ik al heel wat mensen bekeken, maar ik vond het toch een belangrijke keus en wilde er dan ook goed over nadenken. Mijn broertjes en zusjes waren niet zo moeilijk en hadden al veel sneller een mens uitgekozen waardoor ik uiteindelijk alleen achterbleef. Ergens wel fijn, zo kon ik tenminste goed nadenken over wat voor mens ik wilde zonder dat ik beïnvloed werd door hun mening. Ik weet nog goed wanneer ik mijn mens voor het eerst zag. Het was 18 september, eind van de middag. Ik had een afspraak staan om 2 mensen te bezichtigen, maar plotseling was daar een ander mens. En zodra ik haar zag wist ik het, deze wordt het. Nu moest ik haar alleen nog duidelijk maken dat ik haar wilde. Al vaker had ik gehoord dat mensen erg vatbaar zijn voor schattigheid en onschuldigheid, dus ik zette mijn grootste glimmende puppy-ogen op en bleef haar aankijken tot ze zou zwichten. Dat duurde gelukkig niet lang en ze vroeg of ze me op mocht tillen. Dit was mijn kans. Zodra ze me vasthield kroop ik in haar nek en probeerde ik zo onschuldig en schattig mogelijk over te komen. Dit had ik mijn broertjes en zusjes ook zien doen en ik moet zeggen, het werkte behoorlijk goed! Binnen no-time stond ik buiten, met mijn nieuwe mens en tassen vol nieuwe speeltjes en lekker eten.

Ondertussen zijn we al weer een behoorlijke tijd verder en ik kan je vertellen.... het is niet altijd makkelijk. Omdat het natuurlijk voor mij de eerste keer was dat ik een mens had was het vooral veel zoeken en aftasten. In het bos heb ik aardig wat tips gekregen van de andere honden en tegenwoordig heb ik mijn mens aardig onder controle. Ze loopt goed mee in het bos, koopt wat ik lekker vindt, deelt haar bed met mij en gaat bijna nergens heen zonder mij. Momenteel is ze zelfs bezig met het halen van haar rijbewijs zodat ik ook eens naar een ander bos kan en meerdere plekken kan gaan ontdekken zonder eerst in de kou achterop de fiets te moeten zitten.

De truc bij mensen is vooral dat je hen laat denken dat zij de baas zijn. Dit doe je door ze af en toe hun zin te geven, zelf een kunstje te leren zoals 'geef poot' en ze regelmatig te belonen door ze bijv even met rust te laten of niet meteen het allernieuwste speeltje aan stukken te scheuren. Tegenwoordig gaat het zo goed dat ik soms denk aan een tweede. Voor Paulien zou het wel leuk zijn om een nieuw mens erbij te hebben en ik denk dat ik het nu ook wel aan kan. Heel even heb ik het al geprobeerd. Ongeveer 1,5 week lang heb ik een tweede mens, een mannetje, in huis gehad. Op het eerste gezicht leek het goed te gaan, maar uiteindelijk konden Paulien en het nieuwe mannetje het alsnog niet vinden en heb ik hem maar weer weggedaan. Tja, soms blijkt het gewoon toch niet te klikken. Maar mocht u nou nog een leuk mannetje over hebben of kent u iemand die er een weg doet, laat het me weten!

Baco

Baco mijn grote vriend, Baco de stoere vent, Baco is ziek. 2 dagen geleden trof zijn baasje bij thuiskomt een mank lopende Baco aan en een huis onder de bloedvlekken. Een waarschijnlijke allergie heeft Baco gek gemaakt van jeuk aan zijn pootjes, zo gek dat hij bij 2 van de pootjes de bovenste laag van zijn voetkussens eraf heeft gevreten. Baco heeft nu veel pijn en kan nauwelijks lopen. Met antibiotica, pijnstillers en veel rust moet het weer genezen. Maar rust is niet iets waar Baco van houdt. Rennen, spelen, stoeien, jagen... dat is wat Baco wil. En dat is wat ik samen met hem wil. Maar zelfs ik mag nu niet op bezoek omdat we het dan toch niet kunnen laten om samen te spelen.
Ik hoop dat je snel weer beter wordt Baco, ik mis je!

Herinneringen

Ik weet het nog goed. Het was de eerste week dat ik bij Paulien woonde en ze nam me mee naar een groot en voor mij nog onbekend huis. Eenmaal binnen rook ik meteen al wat raars, maar wat het was kon ik nog niet thuis brengen. En opeens, daar was het. Het was groot, rood, erg harig en duidelijk geen hond! In de kamer waar ik was ontstond paniek en ik werd met een zwaai hoog de lucht in getild. Het leek mij allemaal vrij overdreven, of had ik misschien iets fout gedaan? Ik werd in ieder geval hierna in de tuin gezet en was eerlijk gezegd het hele voorval al snel weer vergeten. Druk bezig met het graven van mijn eerste kuil had ik niet door wat zich achter mij afspeelde. In een grote kooi, wat Paulien later een 'ren' noemde, werd de grote rode harige niet-hond neergezet. Even later volgde er nog zo een, maar dan een zwart met witte. Samen met Paulien ging ik kijken bij de kooi waar de rare niet-honden heen en weer liepen. Het leek mij wel leuk om met ze te spelen, dus ik begon enthousiast te blaffen en te grommen, maar volgens mij snapten ze me niet! De grote rode stak zijn poot door de kooi heen en begon naar mij te slaan. Even dacht ik nog dat het een spelletje was, totdat ik zag dat hij met behoorlijk scherpe nagels langs mijn neus heen en weer aan het zwaaien was! Dit was niet de bedoeling! In een poging duidelijk te maken dat ik wilde spelen ging ik wat dichter bij de kooi kijken, maar de niet-hond liet meteen zijn tanden zien en begon te blazen. Snel heb ik bescherming gezocht bij Paulien en zij legde me uit dat dit katten waren en dat katten en honden elkaar vaak niet snappen. Nou, dat was mij in ieder geval al wel duidelijk geworden!
Inmiddels zijn we 1,5 jaar verder en heb ik er mijn missie van gemaakt elke kat die ik tegenkom weg te jagen met een hoop geblaf en gegrom. Dit doe ik thuis van achter het raam en buiten op straat vanaf een veilige afstand. Sommige van die rotkatten blijven namelijk gewoon zitten in plaats weg te rennen en dan kom ik liever ook niet te dichtbij. Ik heb al een keer meegemaakt wat die nagels allemaal kunnen doen, dat laat ik niet nog een keer gebeuren! Mijn levens motto sindsdien is dan ook: alle katten moeten dood! (of in ieder geval weggejaagd!)

Voorstelrondje

Vanavond heb ik besloten dat het voor mij ook tijd is om het internet op te gaan. Ook al ben ik dan een hondje, zelfs ik kan niet achterblijven.
Om te beginnen een klein verhaaltje om me voor te stellen.

Mijn naam is Josje, een (al zeg ik het zelf) zeer knappe, kruising tussen een chihuahua en een dwergpincher. Mensen willen mij nog wel eens aanzien voor een Jack Russel (wat ik nog enigszins kan begrijpen) maar zodra ze me Teckel gaan noemen trek ik toch echt een grens, je kan ook té ver gaan! Samen met Paulien woon ik in Loosduinen en delen we het huis met 4 zeer luidruchtige vogels. Ze zitten in een grote volière in de woonkamer, maar een paar keer per week mogen ze los. En dat is dan voor mij het moment om mijn gesmede plannen tot uitvoering te brengen. Maar juist om het moment dat ik er helemaal klaar voor ben om zo'n sappig en gekleurd vogeltje uit de lucht te vangen neemt Paulien me mee naar buiten! Onze ideeën over jacht en dierenleed liggen helaas nogal ver uit elkaar.

Maar afgezien van dat is het hier best gezellig. Paulien is altijd veel thuis en als ze gaat werken mag ik altijd mee. Ze werkt in het Vogelasiel 'De Wulp' en ook daar stikt het weer van de interessante vogels die er om vragen door mij gevangen te worden! Helaas is dat daar nog lastiger dan thuis, dus ik heb de hoop eigenlijk al een beetje opgegeven...

Mijn beste vriendje is Baco, een hele knappe kruising Stafford met Mechelse herder. Hij is een echte vent en ik voel me dan ook heel veilig als ik met hem over straat loop. Hij beschemt me ook altijd als er vervelende honden in de buurt zijn, hij gaat dan over mij heen staan terwijl hij de anderen weg blaft en gromt. Ook komt hij hier regelmatig in huis spelen en samen zetten we dan de hele boel op stelten. Paulien vindt dat gelukkig prima en ruimt alles na afloop weer rustig op.

Ondertussen zie ik op het klokje dat het al weer half 2 snachts is wat betekend dat ik toch echt eens naar bed moet gaan. Inderdaad, ik zei bed, geen mand. Paulien heeft me toen ik klein was wel altijd in mijn mand laten slapen, maar inmiddels heb ik haar zo ver gekregen dat ik bij haar in bed mag slapen. Natuurlijk wel onder het mom van veiligheid, ik ben namelijk een erg goede waakhond. Maar ook waakhonden hebben hun rust nodig, dus.... Tot de volgende keer!